donderdag 2 augustus 2012

Een beschuitje met blauwe muisjes...

... dat was ons ontbijt op de vroege morgen van dinsdag 2 augustus 2011.
Heerlijk relaxed in bed, niks anders te doen dan liggen en gelukzalig kijken. Eigenlijk hadden we die ochtend in vol ornaat in het ziekenhuis moeten verschijnen. Koffertje mee, lege maxicosi mee, en dan de witten-jassen-brigade weer van werk voorzien. Op dinsdag 2 augustus zat er namelijk al 42 weken (jawel, alweer zo'n laatkomer, erfelijk belast zullen we maar zeggen...) een minimensje in mijn buik. En die moest eruit, helaas met enige medische hulp.

Dat dat minimensje zich later zou gaan ontpoppen tot een enorme grapjas werd duidelijk toen ik me de avond ervoor niet lekker voelde. Buikpijn. Balen, en dat net nu ik nog even een rustig nachtje hoopte mee te pikken omdat dus de volgende dag in alle vroegte het hele bevallingscircus in gang zou worden gezet. Ergens rond n uur of 1 stelde Joris voorzichtig de vraag of de buikpijn misschien af en toe erger werd. Sjacherijnig van het vooruitzicht van een doorwaakte nacht mopperde ik dat t zelfs steeds erger leek te worden. Grrr, stomme andijviestamppot ook... Hoewel ik t eigenlijk onzin vond, heb ik m braaf steeds meegedeeld wanneer het leek alsof het erger werd. En die snuggere vent van me begon t op te schrijven. Na een kwartiertje ofzo kwam de conclusie: "ehm, Judith, ik denk dat je weeën hebt hoor." Hij liet me z'n lijstje zien. Dat was gek, zo om de ongeveer 3 à 4 minuten begon mn andijviestamp op te spelen. "Misschien moeten we de verloskundige bellen?" O ja, en mn ouders om Finn op te halen, en ojee, hoe moest dat nou met het ziekenhuis want die zaten over een paar uur op me te wachten? De verloskundige kwam en besloot dat t ook voor haar een doorwaakte nacht zou gaan worden. Er kwam een baby aan! En dat die niet al te lang meer op zich zou laten wachten werd ook al snel duidelijk, want toen Finn nog maar net bij Opa Mari in de auto zat leek t in de verste verte niet meer op opspelende andijviestamppot! Snel werden de benodigde spulletjes op bed gegooid (heb begrepen dat dat normaal gesproken netjes uitgestald wordt) en toen moesten de handen uit de mouwen om Mats op te vangen! Zo snel dat een kraamverzorgster nog in geen velden of wegen te bekennen was, en de kraamvrouw met kersverse baby op de borst ook maar meteen de foto's heeft gemaakt van de navelstrengdoorknippende vader.

Om 4.41 die ochtend hadden we er nog een zoon bij: Mats Timor. Het ziekenhuis werd met een grijns van oor tot oor afgebeld...


En de oplettende lezer heeft t nu vast al door: dit alles is vandaag exact een jaar geleden. Dat kleine prulletje is inmiddels een hele kerel met (zoals meteen al duidelijk was) een enorm gevoel voor humor!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten